Στις μέρες μας όμως οι ορισμοί έχουν διαφοροποιήσει το μήνυμά τους καθώς "οι απαισιόδοξοι" δεν είναι οι μίζεροι και αρνητικοί άνθρωποι που συναντούσαμε στο διάβα μας αλλά μία ομάδα ατόμων των οποίων η σκέψη μπορεί να "ξεβολεύει" αλλά είναι άνθρωποι με αρετή και συνειδητότητα που συμβάλλουν με τη στάση τους στη δημιουργία μιας αλληλεγγύης που μπορεί να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά.
Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν είναι οπαδοί της ρήσης "χαμογελάτε είναι μεταδοτικό" χαρακτηρίζονται από κριτική σκέψη και έχουν βαθιά αίσθηση ενός ισχυρού καθήκοντος: Να ασχοληθούν με τον εσωτερικό τους κόσμο και να παρατηρούν με προσοχή τα κοινωνικά δρώμενα. Συνεπώς ο αρνητισμός είναι μία παραγωγική διαδικασία, μία υγιής τοποθέτηση και ο πεσιμιστής είναι ένας ενεργητικός, σκεπτόμενος άνθρωπος ο οποίος τολμά να αποδέχεται την πραγματικότητα χωρίς να εξιδανικεύει ανούσια και κυρίως χωρίς να αναβάλλει την αντιμετώπιση του εκάστοτε προβλήματος γιατί γνωρίζει τις διαστάσεις που το εν λόγω πρόβλημα θα αποκτήσει αργότερα.
Η μόνιμα αισιόδοξη τοποθέτηση συνοδευόμενη με χαρά, ηρεμία και ησυχία αδρανοποιεί το μυαλό και δεν το ωθεί στην εξέλιξη. Ο πεσιμιστής είναι σε εγρήγορση, σκέφτεται εναλλακτικές και είναι καλά προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο ότι κάτι μπορεί να εξελιχθεί στραβά. Μήπως λοιπόν το "ξεβόλεμα" και οι "ατυχίες" μας ωθούν να γίνουμε εφευρετικοί, ονειροπόλοι ή καλλιτέχνες;
για να διαβάσετε το σχετικό άρθρο παρακαλώ πατήστε εδώ
